Adopcja, Adopcyjne historie, Prawda o adopcji, Rodzina adopcyjna

Tak wiele…

Dziękuję.
Dziękuję za dar życia.
Za sprawienie, że są.
Za piękne uśmiechy, dołki w policzkach i gęste włosy.
Za kolor oczu, budowę ciała i ton głosu.
O nic nie pytam, dziękuję.
Zrozumieć się staram, doceniam rolę.
Nie skreślam na przyszłość, zostawiam w niej miejsce.
Zasługujesz na szacunek, to pewne.
To najważniejsze, jest dzięki Tobie.
Dziękuję.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

I tylko jednego, jedynego wybaczyć nie potrafię.
Butelki.
Tak skrzętnie przed światem ukrywanej.
Ani Tobie, ani żadnej Innej w tym stanie.

Poprzedni wpis Następny wpis

Zobacz także

2 komentarze

  • Odpowiedź litermatka 16 lipca 2018 · 11:03 pm

    ❤️

  • Skomentuj litermatka Anuluj