Z lukrem, czy bez?

Witajcie moi Drodzy,

W pierwszym wpisie chciałabym się przede wszystkim z Wami przywitać.
Hej hej, cześć cześć!

Liczę na to, że za jakiś czas będziemy się traktować jak dobrzy znajomi.

Ten dzisiejszy pierwszy krok, będzie stanowił zalążek miejsca, w którym znajdziecie sporo informacji dotyczących problematyki adopcji, ale też po prostu zwykłego dobrego życia, celebrowania małych radości, dostrzegania piękna codzienności i tego, co nam los przynosi.

Moja familia jest jak pączki. Z uwagi na to, że jestem łasuchem, słodyczowe skojarzenia są u mnie na porządku dziennym. No i do tego, zbliża się tłusty czwartek… ale do rzeczy!

Pączki na zewnątrz niepozorne, skrywają przepyszne, delikatne różane nadzienie. Lecz nigdy nie wiadomo, z której strony to nadzienie, wypływając z zaskoczenia, ubrudzi Ci ulubiony sweter.
No i ten lukier – pączki z lukrem, czy bez? Otóż, wolę bez. Czasem odrobina lukru nie zaszkodzi,
ale można przedobrzyć. Oprószenie cukrem pudrem, w zupełności mi wystarcza.

Na blogu będzie podobnie – o miłości mogę rozprawiać godzinami, ale w tym miejscu chcę opowiedzieć Wam o adopcyjnej rzeczywistości bez dodatku lukru.
Zależy mi na tym, żeby było prawdziwie.
Choć obiecuję, że nie znajdziecie tutaj marudzenia, bezpodstawnego narzekania, wielu łzawych historii, ani matczynych wywodów o przysłowiowych zupkach i kupkach.

Zapraszam Was do mojego mikroświata, w którym główną rolę grają:
Pan Ł., czyli mąż,
3-letni pierwo(nie)rodny T.,
najmłodszy, choć tylko odrobinę młodszy, syn M.
oraz cztery łapy szalonej 7-letniej beagielki I.

Losy naszej rodziny nie są codzienne, ale w codzienności staramy się odnaleźć.
I czerpać z niej to, co najlepsze.

Miłego czytania!

M.